De ik-figuur komt in een hospitaal terecht, dat veel weg heeft van een gevangenis. Waarom is onduidelijk en ontslag is niet in zicht. Medisch personeel is nauwelijks aanwezig en slechts enkele medepatiënten, genoemd met een bijnaam, figureren in deze roman. De hoofdpersoon heeft geen verleden op een enkele diffuse jeugdherinnering na en vegeteert in fysieke ontluistering. In meanderende lange zinnen ventileert hij zijn hallucinerende Jeroen Bosch-achtige gedachten. De schrijver en filmmaker (1938-2011) was ooit zelf tbc-patiënt en schreef het boek in 1990. Pas onlangs is het boek herontdekt. Het verwierf het een soort cultstatus en is in meerdere talen vertaald. Sommige critici zien het als een metafoor voor de Marokkaanse politiek. Voor een selecte groep literatuurliefhebbers, die bijvoorbeeld ook van Kafka houdt.