Van Carlo Emilio Gadda (1893-1973), waarschijnlijk de belangrijkste Italiaanse schrijver van de 20e eeuw, is weinig vertaald, ook wel omdat zijn proza nogal eigenzinnig is. Van deze roman verscheen een eerdere vertaling in 1964 onder de titel 'De ervaring van het verdriet'. Daarna doken nog twee hoofdstukken op – ook dat een reden voor een nieuwe vertaling. Het heeft geleid tot een magnifieke Nederlandse versie. Het verhaal speelt zich af in een fictief Zuid-Amerikaans land eind jaren twintig met duidelijke verwijzingen naar Mussolini’s fascisme. Hoofdpersoon is een oudere jongeman, een ingenieur die met zijn moeder in een villa woont. Al sinds zijn jeugd wordt hij verteerd door haat, hij verafschuwt iedereen, zichzelf inbegrepen. Als hem een delirium overvalt geeft hij er in woeste monologen lucht aan. Maar waar hij aan lijdt is een kwaal van zijn hele milieu, de bourgeoisie die op z’n eind loopt. Hij leert wat lijden is, maar herstel is uitgesloten, temeer daar inzicht in zijn ziekte de pijn alleen maar intenser maakt. Het verval wordt met sardonisch taalgenoegen in beeld gebracht. Kleine druk. Verberg tekst