De vertelster in deze ontwikkelingsroman is een meisje dat net haar puberteit heeft bereikt. Haar vader is kleermaker, haar moeder lijdt aan allerlei ingebeelde ziekten en haar oudere zus Els is haar beste vriendin. Het verhaal begint nadat de familie net verhuisd is zonder een spoor na te laten in hun oude buurt; waarmee volgens moeder alle contact moet verbroken worden. Op aanraden van haar psychiater maakt het gezin een reis naar Zwitserland. Vader geeft de financiële bezwaren op als blijkt dat zijn echtgenote alle voedingsmiddelen reeds heeft aangekocht. De reis draait uit op een fiasco, want de bergen beklemmen haar; ze voelt zich permanent bedreigd. Het wordt snel duidelijk dat het huwelijk van de ouders niet veel voorstelt. De vader wordt voortdurend verweten dat hij achter andere vrouwen aanzit en de schuld heeft aan de ziekte van zijn echtgenote.

Het relaas dat de vertelster doet klinkt heel sober: ze observeert en geeft nuchter, zelfs enigszins afstandelijk weer hoe de personages zich gedragen. Zelden velt ze een oordeel, het is aan de lezer om de situatie te beoordelen. Dat zorgt ervoor dat de gebeurtenissen je op sleeptouw nemen en mede door de structuur van de roman, betekent dat de vaart nooit gebroken wordt. Carry Slee opteerde voor zeer korte hoofdstukjes, sommige beslaan niet eens een pagina. Toch is dit eerder een schrijnend verhaal, want de geestelijk labiele toestand van de moeder staat ervoor garant dat niemand in het gezin zich gelukkig kan voelen. Zo is de vertelster ervan overtuigd dat ook haar zus op zoek is naar een nieuwe moeder. Els studeert goed, ze haalt prachtige resultaten op school en het enthousiasme waarmee ze over sommige van haar leerkrachten praat, zorgt ervoor dat de jongere zus ook wil studeren aan dezelfde school. Weldra blijkt echter dat ze in niets op Els gelijkt en ze wordt regelmatig uit de klas gestuurd omdat haar balorig gedrag en haar stugge houding door de meeste leraars niet wordt geapprecieerd. Het kind zit duidelijk in een identiteitscrisis: haar vader heeft altijd beweerd dat zij "zijn zoon" moest zijn en ze voelt zich ook meer een jongen. Wanneer ze voor het eerst menstrueert stelt ze tot haar verbijstering vast dat ook haar vader haar als een meisje behandelt en toch het onderscheid blijft maken tussen haar en zijn oudste dochter, die voor hem de verpersoonlijking van de schoonheid is. Nu is die vader-dochterverhouding wel opvallend. Pa kruipt bij het slapengaan geregeld bij zijn oudste dochter in bed en zonder dat er echt sprake is van een incestueuze relatie, schijnt hij haar toch met iets meer dan alleen vaderlijke genegenheid te bejegenen. Een feit is dat hij nooit diezelfde affectie toont aan zijn jongste dochter en dat wekt ook wrevel.

De zoektocht naar de surrogaatmoeder leidt langs verschillende leraressen, maar enkel Eva bereikt bijna de moederstatus. Bij haar vindt de vertelster onderdak, maar ze heeft het moeilijk met het gegeven dat ze geen exclusief recht op Eva kan laten gelden. Uiteindelijk gaat ze alleen wonen en dat gebeurt in barre omstandigheden. Ze worstelt nog steeds met haar studie en met zichzelf. In haar ontluikende seksualiteit heeft ze menen te ontdekken dat er ook een jongen in haar schuilt. Masturberen wordt een van haar basisregels. De andere zijn kettingroken en met een rotvaart op haar brommer door Amsterdam scheuren. Het eindexamen haalt ze niet. In de zomervakantie trekt ze naar Frankrijk op uitnodiging van haar Finse vriendinnetje. Als ze zich echter niet aan het meisje wil binden, mag ze ophoepelen en trekt ze naar de plek waar Eva verblijft. Ook daar is ze niet welkom en ze keert terug naar Amsterdam, waar ze met haar brommer tegen de vlakte gaat. In het ziekenhuis beseft ze dat het haar eigen moeder is waarnaar ze verlangt. [Luk De Geyter] Verberg tekst

Op het punt waar 'Moederkruid'*, de eerste roman van deze succesvolle jeugdboekenschrijfster, gestopt was, pakt dit boek de draad weer op. Het gezin, bestaande uit een onverschillige vader, een neurotische moeder en hun twee dochters, verhuist naar een betere buurt. Moeder wordt ook daar niet gelukkig, terwijl de ik-persoon, de jongste van het gezin, vereenzaamt, ook omdat haar oudere zus naar de middelbare school gaat en zich met alle energie op de studie stort. Pas als zij zelf zover is, gloort er een lichtpuntje in dit sombere meisjesleven. In de leraressen op school droomt zij zich toegewijde moeders voor zichzelf en haar zus. Dit ideé fixe wordt extra gevoed als zij enige tijd bij haar lievelingsdocent in huis komt. Als na jaren haar leven een grote chaos is, ziet ze toch nog plotseling haar dwaling in. Dit vervolg heeft dezelfde naieve, wat afstandelijke toon, die het in 'Moederkruid' zo goed deed. Hier misstaat hij echter, omdat hij niet past bij de psychologische ontwikkeling van een meisje tot jonge vrouw. Paperback, kleine druk. Verberg tekst