Erg stout lijkt hij niet, de hond die ons in warme oranjerode tinten aanstaart vanop de cover. Op het tweede schutblad geeft hij zich zelfs helemaal over: op de rug en met opgetrokken pootjes lijkt hij op de eerste plaats te wachten op een goedkeurende aai. Sjors, het hoofdpersonage van Stoute hond!, heeft meer gemeen met de doelgroep dan je op het eerste gezicht zou vermoeden. Hij wil immers best gehoorzaam zijn, maar de vele verleidingen en de afwezigheid van zijn baasje maken dat aartsmoeilijk. Nadat Sjors de hele taart heeft opgeslokt, de poes heeft achternagezeten en aarde heeft uitgegraven, komt zijn baasje weer thuis. Die ruimt de rommel op en neemt de berouwvolle Sjors mee naar het park. Daar slaagt Sjors erin alle verleidingen van zo-even te weerstaan. Of toch niet?
Hoewel Chris Haughton nergens probeert om te moraliseren of Sjors' gedrag te projecteren op dat van de peuter of kleuter, zijn de parallellen duidelijk. De jonge lezer wordt dan ook uitgedaagd mee te denken: 'Wat zal Sjors doen?' Het terugkerende patroon en de expliciete weergave van Sjors' gedachten maken het verhaal erg toegankelijk en misschien zelfs een tikje te voorspelbaar.
De grootste aantrekkingskracht van Stoute hond! schuilt in het visuele. Sjors en zijn omgeving worden geportretteerd in een beperkt kleurenpalet van oranje, rode en paarse tinten. Alleen al door die warme kleuren wordt de lezer meteen van Sjors' goedmoedigheid overtuigd. Zijn tegenspelers — het baasje, de kat, de mensen in het park en een enkele keer het meubilair — moeten het met koudere en afstandelijkere blauwgroene tinten stellen. Dat kleurgebruik draagt samen met andere elementen bij tot de grafische kracht van het boek. Zo zijn alle figuren herleid tot eenvoudige vormen en kleurvlakken en wisselen illustraties over een dubbele pagina en uitgesneden figuren tegen een witte achtergrond elkaar af.
Net zoals bij Haughtons vorige boek, Mama kwijt, springt de expressieve kracht van de dieren in het oog. Mimiek en gebaren volstaan om gevoelens over te brengen en kunnen het verhaal bijna woordeloos dragen. Toch ligt ook daar het grootste verschil met zijn voorganger. Terwijl in Mama kwijt ondanks de herhaling de grotere spanningsboog bewaard bleef, is Stoute hond! een eerder toevallige aaneenrijging van sequenties die niet leiden naar een 'echt' einde. De auteur maakt weliswaar ook hier de cirkel rond, maar de suggestie blijft veel vager. Kiest Sjors definitief voor gehoorzaamheid, of bezwijkt hij opnieuw voor de verleiding, ditmaal van een goedgevulde vuilnisbak? Alleen de achterflap, waarop zowel het baasje als de kat de hond knuffelen, lijkt een bepaald antwoord te suggereren. Beslist een leuk prentenboek, maar het haalt niet het niveau van Mama kwijt. [Frauke Pauwels] Verberg tekst

Henk gaat naar buiten en hond Sjors belooft heel braaf te zijn. Maar de verleiding van de taart in de keuken is wel heel erg groot, en poes kan hij toch niet zomaar laten lopen, en dat zwarte zand in de bloemenzaak vraagt erom om eens lekker met je poten in te graven. Als Henk thuiskomt is hij teleurgesteld dat Sjors zo stout is geweest. Sjort voelt zich schuldig en belooft beterschap. Als ze daarna gaan wandelen laat Sjors zien best gehoorzaam te kunnen zijn. Vierkant prentenboek met alle ingrediënten voor een goed prentenboek. Het verhaal is duidelijk gestructureerd, waarbij de herhalingen een duidelijke spanning opbouwen. De steeds terugkerende vraag ‘Wat zal Sjors doen?’ nodigt uit tot interactief voorlezen en betrekt het jonge kind bij het verhaal. De illustraties in een digitale collage-achtige techniek, met figuren die eenvoudig lijken, komen juist door de details als bv. de ogen zeer levendig over. De illustraties vragen, zeker door het kleurgebruik (vooral rode, oranje en paarse tinten, zonder contourlijnen), best veel van het observatievermogen van kinderen en zal dit ook zeker ontwikkelen. Tweede prentenboek van de Ierse schrijver/illustrator; een waardige opvolger van zijn succesvolle debuut ‘Mama kwijt’* (Prentenboek van het Jaar 2012). Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Wanneer de hond Sjors alleen thuisblijft, is hij vastbesloten zijn belofte na te komen en braaf te zijn. Maar de verleidingen zijn veel te groot. Welke hond kan weerstaan aan een taart, de poes, of een bak met zwarte aarde? Zijn baas Henk maakt er zich bij thuiskomst niet echt druk over. Hij ruimt de boel op, neemt het speeltje in ontvangst van de met schuldgevoel overladen Sjors, en neemt hem mee uit wandelen. Tijdens de wandeling gedraagt Sjors zich voorbeeldig. Of toch bijna …
Een bijzonder mooi prentenboek, in een schitterend kleurenpalet, waarin de oranjerode kleur van Sjors zijn wereld domineert en in schril contrast staat met het blauwgroene van Henk en de andere mensen. Het ritme, met de nodige herhaling, is op maat van jonge kleuters. En de illustraties laten hen toe het verhaal zelf mee te “lezen”.