No en ik is de vierde en beste roman van de Parisienne Delphine de Vigan. Het is ook haar eerste boek dat wereldwijd vertaald wordt en nu in een prima Nederlandse vertaling verschijnt. Opmerkelijk is dat er zowel een editie voor tieners als één voor volwassenen op de markt gebracht wordt, met een verschillende cover en ISBN.
Protagoniste en vertelfiguur is de 13-jarige Lou Bertignac, een hoogbegaafd meisje dat met veel verbazing haar omgeving analyseert. Haar relaas lijkt aanvankelijk weinig spectaculair, met anekdotes over het leven op school, de knappe jongen in haar klas waar ze een boontje voor heeft, lichamelijke veranderingen en de jongerenmode. Ze is enig kind en piekert zich suf over de wereld om haar heen. Ze heeft veel steun aan haar begripvolle vader, terwijl haar moeder een miskraam nooit te boven kwam en in een diepe depressie weggezonken lijkt. Alles verandert als Lou voor een spreekbeurt het verhaal van een dakloze jonge vrouw wil vertellen. In het station van Austerliz, waar ze graag rondhangt om de reizigers te observeren, maakt ze kennis met de dakloze No. Dat meisje is amper een paar jaar ouder dan Lou, maar leeft al jaren in de goot. Hoewel er een diepe kloof tussen hun leefwereld gaapt, klikt het tussen beide meisjes. No was een ongewenst kind, haar moeder werd op 15-jarige leeftijd verkracht en heeft haar dochter nooit enige liefde kunnen geven. Na het overlijden van haar grootmoeder werd ze aan haar lot overgelaten. Lou ziet het als haar missie om het meisje een thuis te bezorgen, en overtuigt haar ouders om het ongelukkige meisje bij hen te laten logeren. Na een bemoedigend begin waarbij Lous moeder zelfs uit haar lethargie ontwaakt, stapelen de problemen zich op. No blijkt haar hang naar drugs en alcohol niet te kunnen afzweren en dreigt Lou mee te sleuren in haar neerwaartse spiraal.
Na een aarzelende start ontpopt No en ik zich tot een onwaarschijnlijk mooie roman die zowel volwassenen als adolescenten zal ontroeren, en die door de Franse boekhandelaars werd verkozen tot beste boek van 2008. De verteltoon lijkt achteloos en nonchalant, maar is uiterst doeltreffend. Met een groot empathisch vermogen portretteert Delphine de Vigan de twee tienermeisjes die in hun strijd om te overleven heroïsche trekjes vertonen. De vriendschap tussen een hyperintelligent meisje dat teert op boekenwijsheid en een ongecultiveerd straatkind zou aanleiding kunnen geven tot een klef en sentimenteel verhaal vol misère, maar de Vigan houdt de balans perfect in evenwicht. De onverstoorbaarheid waarmee de tieners hun vroege levenswijsheden debiteren, imponeert en is af en toe zeer grappig. Denk aan Adrian Mole van Sue Townsend, die ook alle wijsheid in pacht leek te hebben, tot hij in contact met zijn geliefde Pandora kwam. Hier maakt de vrouwelijke puber hetzelfde mee als ze verliefd wordt op de mooiste jongen van de klas, en zich vertwijfeld afvraagt in welke richting je je tong moet draaien bij een tongzoen. De humor en de vele relativerende knipoogjes tillen de roman naar een hoger niveau en een tijdloos grensgebied waar leeftijd van geen tel meer is. Zo wordt het volstrekt geloofwaardig dat een 13-jarige zuchtend en berustend besluit dat de tijd onherroepelijk verglijdt en dat de dingen nooit meer zoals vroeger zullen worden. "In de stilte is de onmacht van de hele wereld hoorbaar" en "in het leven moet je het alleen redden met je toneelkostuum" zijn slechts enkele van de vele andere poëtische wijsheden die in dit als jeugdboek vermomd pareltje verborgen zitten. [Laurent Meese] Verberg tekst

De 13-jarige hoogbegaafde vertelster Lou (ik-figuur) heeft het niet gemakkelijk; op school heet ze ‘het brein’ en thuis probeert ze samen met haar vader en haar depressieve moeder er het beste van te maken. Uit haar ontmoeting met het 18-jarige dakloze meisje No ontstaat een vriendschap, want beiden voelen zich buitengesloten. De verschillen in achtergrond en levenservaring laten zich echter niet zomaar overbruggen, al gaat Lou heel ver in haar pogingen om No te resocialiseren. Met haar bijzondere kanten is Lou vooral ook een gewone tiener die haar eigen weg zoekt en de liefde ontdekt. Dit zonder melodramatiek en in onopgesmukte, levendige stijl geschreven verhaal boeit tot het eind en zet hier en daar als vanzelfsprekend aan tot nadenken. De jonge Franse schrijfster leidt, na een lange reeks wisselende beroepsbezigheden, een sociaal-wetenschappelijk onderzoeksbureau. Deze roman, haar vierde, werd in Frankrijk bekroond met de Prix des Libraires 2008. Het is beslist ook een zeer geschikt boek voor jongeren vanaf ca. 14 jaar. Normale druk. Verberg tekst