‘Het levende hoofd’ is een origineel verhaal over een hoofd dat kennismaakt met het leven, terwijl de gekko zijn nieuwe vriend moet behoeden voor allerlei gevaren. De gekko kan wensen vervullen. Hierdoor krijgt het hoofd eerst zwart haar met witte veren, dan een paar benen en armen en uiteindelijk een lijf zodat hij eindelijk de wereld kan ontdekken. In 2022 is het zestig jaar geleden dat Els Pelgrom debuteerde. Haar werk is bekroond met veel belangrijke prijzen, waaronder de Gouden Griffel, de Zilveren Griffel, de Deutscher Jugendliteraturpreis en de Theo Thijssen-prijs. Illustrator Sylvia Weve (bekend van o.a. Doodgewoon en Uit elkaar) won eveneens veel prijzen, waaronder een Gouden Penseel, de Woutertje Pieterse Prijs en de Max Velthuijs-prijs voor haar oeuvre. Met artistieke illustraties in kleur. Voor kinderen vanaf 10 jaar.

De oude Alsinha zorgt voor haar kleinzoon, die enkel bestaat uit een hoofd. Een hoofd dat kan denken, zien en horen, praten en lezen. Wanneer een gekko het hoofd stokjes tovert als benen en armen, trekt het hoofd als een koppoter of kopvoeter de wereld in. Wie zijn pad kruist, schrikt zich rot. Behalve een prof die hem als didactisch materiaal wil gebruiken. Wanneer artsen de kopvoeter willen onderzoeken tovert de gekko hem een echt lichaam, zij het een wit lichaam bij zijn zwarte hoofd. Om te ontsnappen aan de politie, vraagt de jongen de gekko hem een laatste keer in een ander lichaam te toveren.  

Dat vreemde verhaal krijg je voorgeschoteld vanuit de drie hoofdpersonages: achtereenvolgens het hoofd, zijn oma Alsinha, en vooral Gekko. Wat natuurlijk een inkijk geeft in hun gedachten en gevoelens, ook over elkaar. Dat maakt het boek zeker niet te beschrijvend, integendeel, de gebeurtenissen buitelen in een rotvaart over elkaar. Al zijn de beschrijvingen vermeldenswaardig, zoals bijvoorbeeld die van een wisteria: “Aan de boom hingen trossen blauwe bloemen tussen fijne lichtgroene bladeren als handen met dunne vingers.” (p.100). Je kan in het verhaal kritiek lezen op de manier waarop de maatschappij omgaat met iemand die anders is, op het onderwijs, op de wetenschap, op de verspreiding van nieuws. Maar je kan ook gewoon genieten van de magie en de onwaarschijnlijke gebeurtenissen die zeer geloofwaardig lijken. Of stilstaan bij de onbreekbare band tussen het drietal en de onvoorwaardelijke liefde van een grootmoeder voor haar kleinkind, die op een bepaald moment ontroerend zintuiglijk verwoord is: “Ze boog zich naar hem toe en wreef met haar neus langs zijn wang, langs zijn neus en zijn mond. Ze snoof aan hem als een hond die haar jong kwijt was en het heeft teruggevonden.” (p.116). De prachtige illustraties van Sylvia Weve geven meer het decor weer waartegen het verhaal zich afspeelt dan de personages zelf. In voornamelijk grijstinten met steunkleur rood schept ze een sfeervolle wereld waarin je fantasie nog zelf aan de slag kan om beelden in te vullen op basis van wat je leest.

Verberg tekst