De tweemaal bekroonde performance-dichteres opent in Proloog met zeven gedichten over verlies en opnieuw zichzelf weer willen worden. De werkelijkheid wil zij onder ogen komen in poëtische proza-zinnen over gevoel: 'Geen mantels van verbloeming meer voor mij.' Dat overbloemde komt terug in Belegen Beelden, waar het gaat om rouw om verlies: '[ik] neurie op het geluid van huilende kinderwagens' In beeldrijke zinnen in de zes afdelingen tellende bundel dwarrelen vlinders kleuren, natuur en licht. In Wervelwind heimwee: 'Ik draag mijn hongerige huid mee/Tussen de cellen schuilt een spoor/van verstreken strelingen'. In de afdeling (Ver)drijven het meervoudige titelgedicht: ‘Ik dacht dat de verzen/uit mijn vingers zouden vloeien (...) Mijn bestemming zou/voortdurend wijzigen./Verscheurd zou ik achterblijven,/richtingloos navigerend’. Het gaat in de gedichten om begaanheid met een complexe wereld waarin liefde, ook in het digitale tijdperk, niet te navigeren valt. In Verlicht kan ze dan toch opnieuw ademhalen: ‘Onze longen ontbloten zich,/schuiven verlegen hun vlies omlaag,/laten zo alle schaamte los.’