Een bundel gedichten moet alles belichamen wat poëzie vandaag kan betekenen: een unieke wereld in woorden en beelden. Die woorden sprak Naomi Perquin uit bij de uitreiking van de Paul Snoekprijs. Dit kleine, mooi uitgegeven bundeltje voldoet daar helemaal aan.

In kleine getitelde hoofdstukjes, telkens in een mooi kleurtje gestoken en omkaderd met vrolijke tekeningetjes, lees je de mooiste gedichten over alledaagsheid in het soms ingewikkelde leven van 'adolescentie'.  Zoals Niemand houd van mij. Dat is de kern van mijn bestaan / Als mijn leven een kers is ben ik de pit / Nooit groeit daaruit een boompje met bloesem roze en wit. Of in dit gedicht: Mijn moeder zegt is dat je watwie je bij je wilt, niet ziet (...) Dus ik denk dat het anders is / Missen is een soort dief / ik weet er een woord voor. Stief. Een gedicht naar aanleiding van haar gescheiden ouders. Of het eindgedicht over vliegen: Soms ben je echter. Licht hoofd, bliksemlijf, arendsogen / Vlieg! zegt de vloer en voor je kijken kunt ben je gevlogen. 

Ook de cover van het bundeltje is mooi; met de dubbele voor-en achterflap kan je het boekje mooi rechtop zetten, en de tekening van de vliegende ganzen op de flapjes vormen een mooi geheel.

Eva Gerlach is niet aan haar proefstuk toe. Ze heeft al vele prijzen gekregen en is een meester in het spelen met taal. Zo simpel lijkt het om gevoelens te vertolken waar je als lezer bijna in woont: zo eenvoudige en herkenbaar. Maar niets is minder waar. Stuk voor stuk gaan ze naar de essentie van wat het meisje voelt over alles wat haar leven behelst in verschillende fasen van haar 'groeiperiode'. Soms doen ze me denken aan de manier van schrijven zoals Herman De Coninck deed over het gewone leven, maar dan in een gebalde en aangrijpende taal over toen, nu en later.

Ik eindig terug met de woorden van Naomi Perquin: Het blijft een wonder dat je hele bestaan soms naadloos past in andermans woorden. Een bundel om in het zicht te leggen.