Maar jij van Hans Hagen is op meerdere manieren een vervolg op zijn vorige bundel voor tieners Ik schilder je in woorden. Hij verdicht gelijkaardige thema's als 'school', 'natuur', 'verliefdheid', 'dood' en motieven als 'de rivier' of 'de trein'. Het thema 'verliefdheid' werkt hij verder uit in het begin van de bundel. Het openingsvers is speels en voorzichtig: "ik zou zo graag / eens vrij met jou / ik zou zo graag / een wonder / zonder remmen / zonder schaamte..." De focus ligt op het verlangen en dromen ("duizend dromen geef je mij"). 'Sweet dreams' is een fantasierijk, poëtisch verhaal dat doet denken aan 'Désiré' uit Ik schilder je in woorden. Ook hier schildert hij in meeslepende regels het verlangen naar een meisje, waarbij hij hetzelfde motief van het drijven op het water gebruikt. Maria drijft almaar door 'in stil verlangen' tot ze de koffervis kust en door de laatste golf terug aan land gezet wordt. Ook verder in de bundel duikt het zoeken naar liefde op: "ik zoek je mond / mijn oren luisteren, waar is je stem / geef me vleugels, kijk me aan".

Ook de dood is in deze bundel indringender aanwezig, meer bepaald in een cyclus gewijd aan de dood van de vader. Deze gedichten doen meteen denken aan Ted van Lieshout. De beide dichters hanteren rijm om de pijnlijke gevoelens te bedwingen of te verlichten, confronteren dood en leven soms in enkele regels ("je liefste vrienden rond het bed / als kraamvisite wachtend / tot je wakker werd") en laten hun gevoelens stromen in een meeslepend ritme. Het opvallendst in de gelijkenis in 'Met taal' waarin Hans Hagen net als Ted van Lieshout voor zijn vader 'een torentje' van taal bouwt: "mijn vader was metaalarbeider / hij sloeg op stukken roestvrij staal / ik doe het met twee letters minder / buig woorden om en vijl aan zinnen / smelt alles om / smeed zijn / mijn / ons verhaal".

Ook in de verwoording zijn beide dichters verwant: ze maken frequent gebruik van ellipsen en spelen met homoniemen en neologismen ("het lentert pril" of "al schim je altijd om me heen"). Bijzonder in deze bundel zijn de twee 'Sumerische verzen' die opvallen door herhalingen en parallellisme en de bloemrijke beeldspraak ("je armen de sikkel van de maan // jij bent het water, het vuur / van mijn lippen"). Uiteindelijk ligt Hagens poëzie net als die van Van Lieshout dicht bij de taal van het lichaam: emoties noemt hij niet, hij roept ze op in bewegingen of blikken: "ik zeg je veel maar / zonder woorden".

Deze stilte tussen de woorden en de kracht van de verbeelding schildert Willemin voortreffelijk in haar verstilde schetsen. Bijzonder is hoe ze daarbij gebruik maakt van de groene steunkleur. In 'kabels licht' zet ze het hert waar de ik oog in oog mee staat (vergelijk met Eva Gerlach) in een vlek van groen, met bladeren in plaats van oren. Die bladeren duiken verder nog op, onder meer als vleugels voor de overleden vader of in het haar van het meisje dat de dromerige jongen een appel schenkt. Ook in de vorm van vogels, bomen en de zee, symboliseert dit groen de eenheid met de natuur, de aarde en het leven, desnoods over de dood heen.

Net als Ik schilder je in woorden sluit Maar jij af met een afscheidsgroet aan de lezer. Waar de vorige bundel eindigde met de regel 'ik blijf nog even hier', voegt de nieuwe er een vraag aan toe: "ik blijf hier / maar jij". [Jan Van Coillie] Verberg tekst

Bundel poëzie over gevarieerde thema’s waarvan een klein aantal gedichten reeds in andere uitgaven verscheen. De thema’s zijn verschillend; veel gedichten over (eerste) liefde en verliefd zijn. Een vrij lang gedicht heeft als thema de droom over het meisje Maria dat alleen de zee in zwemt op zoek naar gezelschap. Ze zwemt langs zoveel vissen maar komt uiteindelijk toch alleen op het strand terecht. Een reeks van zes gedichten betreft de vader van de dichter die hij op de vloer vindt, sterft in het ziekenhuis en begraaft. Herinneringen, verworven en eigen talenten tonen respect voor en verdriet om de gestorven vader. Hagen is een woordenkunstenaar die telkens weer laat zien dat met weinig woorden zoveel te zeggen is. Met zijn gedichten pakt hij de lezer emotioneel vast. Gevoelens van liefde, verdriet en eenzaamheid krijgen in de gebruikte beelden een plek die herkenbaar is voor jongeren. De illustraties in gemengde techniek (potlood, collage, inkt) met de appelgroene steunkleur geven de gedichten kracht en zijn ook voor een geheel eigen uitleg en interpretatie vatbaar. Vanaf ca. 13 jaar. Verberg tekst

In achtentwintig gedichten buigt Hans Hagen zich over gewone gebeurtenissen in het leven van een jongere: verliefd zijn, dromen en fantaseren over de geliefde, willen en niet durven of toch wel… , af en toe verwonderd stilstaan bij een natuurwaarneming of iets prozaïsch als een giro-overzicht dat je blut verklaart. Vreemd dat daarnaast in een vijftal gedichten de dood van de vader veeleer vanuit het standpunt van een volwassen zoon wordt beleefd. En dan zijn er nog die twee exotische eenden in de bijt: twee bewerkingen van Sumerische verzen. In enkele gedichten wordt ‘taal’ naast medium ook (een deel van het) onderwerp. Hans Hagen houdt het bij makkelijk toegankelijke, speelse verzen. Soms ontlokt hij je een verraste glimlach waar hij met woorden of woordbetekenissen speelt (bijvoorbeeld p. 8, 9, 48) of woorden weglaat die de lezer er automatisch tóch zelf bij denkt (p. 17, 23, 57). In een aantal gedichten springt hij zeer spaarzaam om met rijm zodat het in het slotvers de pointe mooi in de verf zet. Een achttal van de gedichten (p. 20, 21, 24, 28, 32, 35, 48 + het epilooggedicht) wil je graag met een post-it of andere bladwijzer markeren om ze later nog eens te lezen. Andere verzen zullen waarschijnlijk weinig lezers kunnen boeien (p. 12, 15-19, 53). De bundel in zijn geheel mag er wel zijn, hij is ook leuk geïllustreerd, maar al bij al biedt hij toch te weinig beklijvends om hem enthousiast te onthalen.
Verberg tekst