De oma van kleine Vos is overleden. Vosje wilde haar graag nog zoveel zeggen, maar de woorden kwamen niet. Nu wil hij haar een brief schrijven. Tijdens het schrijven koestert hij hun mooiste herinneringen en denkt terug aan zijn grote verdriet bij haar overlijden.

Bij het verlies van iemand die ons dierbaar is kunnen we een veelheid aan emoties voelen. In dit warme prentenboek raakt de auteur enkele van die gevoelens aan. Kleine Vos vindt eerst geen woorden om afscheid te nemen. Hij kan ook niet geloven dat zijn liefste oma er niet meer is. Hij gaat naar haar op zoek, “maar ik kon je niet vinden.” Hij schreeuwt zelfs zijn verdriet en pijn uit. Veel woorden heeft de auteur niet nodig. Met enkele uitgepuurde zinnen weet hij diep te ontroeren. Het woord “dood” – dat kinderen nog niet helemaal kunnen vatten – wordt niet gebruikt, maar omschreven als “je was er niet meer”. De periode van rouw wordt benoemd als “zo gaan de dagen voorbij”. Het is een ontroerend en poëtisch maar ook toegankelijk verhaal. 

De tedere paginagrote illustraties met zachte kleuren voelen als een warme weldaad. Ze doen denken aan een impressionistisch schilderij, met veel aandacht voor subtiele lichtinval en zachte schaduwen. Het Vosje is zo vertederend met zijn blauwe broekje en eekhoornknuffeltje dichtbij. Zijn gevoelens worden ingetogen maar zeer raak geportretteerd. Bij het droevige nieuws bijvoorbeeld blijkt uit zijn hele lichaamstaal een grote verslagenheid, en houdt hij zijn geliefde knuffel stevig vast. 

Zoals bij andere kinderboeken over rouw blijft de heikele vraag: wat is het geschikte moment om dit boek voor te lezen? En wie kan zich in dit verhaal herkennen? Op deze vraag is geen eenduidig antwoord. Veel hangt af van de persoonlijkheid van het kind, de context van het overlijden en de fase van de rouw. Elk kinderboek heeft ook een specifiek kader. In dit verhaal overlijdt een oude en fragiele oma in een natuurlijk (“logisch”) proces van sterven. Naast Vosjes gevoelens van ongeloof en sprakeloosheid zijn er natuurlijk nog veel andere schakeringen in verdriet. Uiteindelijk wordt (met de nodige symboliek) zijn verdriet geheeld, maar zo snel als in deze 32 bladzijden gaat rouwen uiteraard niet.