‘Deze hoed is niet van mij. Ik heb hem gestolen.’ Een klein visje met een blauw bolhoedje op zwemt in een zwarte zee. Met één oog gluurt hij achter zich. Het beeld is raak, de toon is gezet. De tweespan tekst-beeld laat je glimlachen en zet je aandacht onmiddellijk op scherp. Zoet met hartig, dat creëert suspense. Visje stal de hoed van een erg grote vis terwijl die sliep. ‘En ik denk niet dat hij gauw wakker wordt.’ De lezer weet beter. Als in een stroboscopisch belicht theater krijgt hij het verhaal in schijfjes opgediend. De blik van de spelers verraadt alles. Eén vissenoog vertelt in vier verder identieke prenten, het relaas van het grote ontwaken. Elk gestileerd beeld is op het oog rustig, maar heeft een explosieve kracht. Een krab wijst de grote vis in de richting van ‘een plek waar héél veel héél grote planten héél dicht op elkaar groeien’. Het beest had nochtans aan het visje beloofd om tegen niemand te zeggen welke kant hij opging. Geen spread is zonder ironie. Grote vis gaat achter de kleine aan, wat er vervolgens gebeurt, wordt gedoseerd over de spreads uitgelepeld. Je leest: ‘Ik wist wel dat ik het zou redden’, maar op de prent schuift de grote vis in beeld. De volgende spread toont één groot, dichtbegroeid wierveld. Een adempauze, ontspanning? Even later zie je dat je bij de neus bent genomen: op de laatste spread slaapt een erg grote vis met een kleine bolhoed op zijn kop.
De Canadese auteur en illustrator Jon Klassen brengt met Deze hoed is niet van mij een volwaardige opvolger van Ik wil mijn hoed terug (2012). In dat verhaal is het slachtoffer van de diefstal een beer en de dader een konijn. Daar suggereert het slotbeeld (een paar gebroken takjes en de tekst: ‘Ik heb nergens een konijn gezien. Ik zou nooit een konijn opeten’) dat de dief werd opgepeuzeld. En toch ben je niet helemaal zeker. In Deze hoed is niet van mij krijgt de lezer over het lot van het visje nog meer het nakijken.
Klassen ontving voor dit boek onder meer de Caldecott Metal, een erkenning als ‘the most distinguished American picture book for children’ van 2013.
[Gerda Tersago] Verberg tekst

Een kleine vis heeft een hoed gestolen van een grote vis. Terwijl hij wegzwemt naar een plekje om zich te verstoppen, vertelt hij de lezer hoe dat in zijn werk ging. Vol vertrouwen dat niemand hem ooit zal vinden, verdwijnt hij tussen de waterplanten... Bijzonder, origineel prentenboek dat indruk maakt door de geraffineerde eenvoud en knappe opbouw. In de eerste helft van het verhaal zijn woord en beeld op elkaar afgestemd en vullen elkaar aan. De fraaie illustraties in gedekte grijs-, bruin- en roodtinten komen goed uit tegen het zwart van de diepzee. Er is oog voor belangrijke details: kleine veranderingen in de stand van een vissenoog onthullen de gemoedstoestand en witte luchtbelletjes zorgen voor dynamiek. In de tweede helft volgen beeld en woord ieder een eigen verhaallijn, waardoor het verhaal humoristisch wordt en nog aan kracht wint. De onuitgesproken slotscène is de kroon op het werk. Ook de tekst getuigt van krachtige eenvoud. De Amerikaanse auteur won meerdere prijzen voor zijn illustraties. Deze fraai uitgevoerde oblong uitgave nodigt uit om telkens opnieuw voor te lezen en te bekijken. Eerder verscheen van de auteur het al even humoristische prentenboek 'Ik wil mijn hoed terug'*, waarin een beer op zoek is naar zijn hoed. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst