In Waarover we zwegen, de debuutroman van Maxine Case, vertelt hoofdfiguur Danika over twee cruciale fases in haar leven. In verhaalfragmenten die afwisselend teruggrijpen naar de jaren 1985-1986 en het einde van de jaren negentig tracht zij greep te krijgen op haar leven en vooral haar relatie met haar moeder. De fragmenten die gesitueerd zijn aan het eind van de jaren negentig zijn geconcentreerd rond het sterven van haar moeder: de ziekte die een aantal jaren eerder is vastgesteld, is nu in een eindstadium gekomen. Samen met haar zus Lily, die uit Londen is overgekomen, maakt Danika de laatste levensdagen en -uren van haar moeder mee. In een directe taal evoceert Case het stervensproces van een vrouw die haar leven ondanks alles inhoud heeft proberen te geven. Veel mooie momenten zijn er uiteindelijk niet geweest. Terugdenkend aan haar kindertijd in de jaren tachtig focust Danika op de protesten tegen de regering Botha, de toenemende onrust in de townships, en de overal heersende onzekerheid en angst. Voor Danika en Lily, die als kleurlingen onder meer de sluiting van de scholen meemaken, blijft alles onduidelijk en vaag: de volwassenen houden de kinderen er zoveel mogelijk buiten, er wordt meer verzwegen dan gezegd. Ook in het gezin zelf loopt alles fout: moeder verliest de baby waar zo op werd gehoopt, en vader verliest tot twee keer toe zijn job, vlucht dan in de drank en laat ten slotte zijn gezin in de steek. Moeder gaat uit werken en vindt tot op zekere hoogte troost in de schilderijen die ze maakt. Wat echter als een blijvende schaduw over de herinneringen van Danika hangt, is de mislukte zelfmoordpoging van haar moeder. Als zeven-, achtjarig kind besefte ze toen al dat zij de verantwoordelijkheid zou blijven dragen voor haar moeder. Pas zovele jaren later, geconfronteerd met de langzame aftakeling van haar moeder, beseft Danika en aanvaardt ze ook dat het misschien beter is de vragen rond de ouders onbeantwoord te laten. De titel van de roman krijgt op die manier een bijkomende dimensie. Als roman kan Waarover we zwegen maar matig bekoren. Het verhaal drijft op een aantal clichés die iedere vorm van verrassing de grond inboren. Bovendien is de Nederlandse vertaling eerder stroef en al even vlak en ongeïnspireerd als het verhaal zelf. [Jooris Van Hulle] Verberg tekst

Deze Zuid-Afrikaanse, jonge schrijfster won met dit debuut de belangrijkste literaire prijs van Afrika. Het vertelt het verhaal van een gezin uit Kaapstad in de jaren tachtig, de tijd dat de Apartheid nog hoogtij vierde. Dit gebeurt in prettig leesbare zinnen en vanuit het perspectief van de jongste van twee zussen, Danika, die wakend bij het sterfbed van haar terminaal zieke moeder terugkijkt op haar jeugd. In het gezin waren veel geheimen, zo zweeg de moeder vroeger niet alleen over gebeurtenissen gerelateerd aan de politieke situatie, maar ook over de oorzaak van haar depressie, het gedrag van de vader en andere dingen thuis. En ook op haar sterfbed kan zij niet meer al Danika’s vragen beantwoorden. Doordat het verhaal grotendeels vanuit het gezichtspunt van het jonge meisje Danika wordt verteld, dat niet veel begrijpt van wat ze ziet gebeuren, blijft er voor de lezer ook veel onduidelijk. Maar tegelijkertijd houdt dit gekozen perspectief het verhaal over zware onderwerpen, als een gebroken gezin, mishandeling en een moeilijke politieke situatie, ook relatief luchtig en licht. Paperback; vrij kleine druk. Verberg tekst