Achter elke grote liefde schuilt een prachtig verhaal", zo las ik op de voorpagina van Het dagboek van Nicholas Sparks. Een liefdesroman dus.

Allie en Noah geven uiteindelijk toe aan hun eerst onmogelijk geachte liefde. Ze hebben heel hun leven van elkaar gehouden en zelfs nu ze allebei stokoud zijn en Allie door Alzheimer Noah nog maar af en toe herkent, blijft er een speciale band tussen hen bestaan. Want hoewel de dokters het onmogelijk achten, verbaast het koppel hen door af en toe nog echte gesprekken te voeren. Noah leest haar elke dag voor uit zijn dagboek en vertelt zo telkens weer hun eigen levensverhaal.

Heel veel rozengeur en maneschijn in dit boek en er wordt naar hartelust toegegeven aan licht-erotische details. [Sofie De Graeve]

Een oude man woont met zijn vrouw in een verzorgingshuis. Zij is Alzheimerpatiënt en ernstig dement. De oude man overdenkt hun gezamelijke leven. Zij waren hun leven lang verliefd op elkaar, hun liefde was bijna 'ouderwets', zo voor eeuwig en altijd! Het hoogtepunt van het verhaal is dan ook het einde, als ze samen een moment beleven waarop ze de eenzaamheid van haar ziekte kunnen doorbreken. De liefde van deze twee mensen is niet alleen ouderwets, maar ook ouderwets beschreven, want de (redelijk jonge) auteur schrijft een soort dagboek namens de oude man en hij doet dat met de zinsbouw, de woorden en het gevoel van de oude man. Het begin en het einde van het verhaal zijn verreweg het beste geschreven en het meest ontroerend, want daar is de oude man helemaal zelf aan het woord, zo lijkt het. Het wordt daar ook weer schokkend duidelijk wat Alzheimer aanricht in zijn slachtoffers. De lezerskring kan groot zijn: een goed geschreven verhaal over liefde en ziekte, dat in één adem gelezen wordt. Normale letter. Verfilmd als 'The Notebook'; scenefoto op omslag. Verberg tekst