De oude waarheid indachtig, dat 'la critique est aisée, et l'art est difficile', is het gepast bij het vellen van een oordeel, matigheid en bescheidenheid te betrachten. Maar dit boek schiet volkomen zijn doel voorbij. Dat is jammer: Albert II, zesde koning van de Belgen, de sympathieke vorst verdient beter.

Patrick Weber en Henri van Daele hebben er een traditionele lofzang van gemaakt, niet alleen op de koning maar op zijn grote familie. De Coburgers uit de 19e eeuw krijgen een laconieker en kritischer beoordeling, maar vanaf Albert I wordt de stroopkan gul gehanteerd. En zijn er al eens minder aangename momenten in de geschiedenis van onze dynastie, zoals daar o.m. zijn: de koningskwestie, de vete tussen Leopold III en zijn broer prins-regent Karel, de gespannen verhouding tussen koningin Fabiola en prinses Lilian, de onechte dochter Delphine van Albert II, de zijsprongen van destijds nog prinses Paola, dan wordt daar handig over- en langsheen gefietst, met gebruik van omzwachtelde taal. Tijdens de koningskwestie was Albert nog te jong om er iets van te snappen en zo is dat navrante verhaal ook weer netjes toegedekt. En wat de huwelijksperikelen van de prinsen van Luik betreft, dat waren stormen, die in de beste families kunnen voorkomen. Waarom dus niet in de allerbeste? Ach, de roaring sixties en la dolce vita, nietwaar? Voor het overige niets dan goeds over de toegewijde, hard werkende familie, jong en oud, groot en klein. Zo kronkelt en kabbelt een zoetig beekje maar voort, tussen allerlei "ongedwongen geposeerde" foto's van stralende grootouders, ouders en brave kinderen.

Zoals gezegd onze Bourgondische maar realistische vorst, die blijk geeft van mensenkennis en politiek doorzicht over zijn ingewikkelde en moeilijk te besturen koninkrijkje, wordt met dit 'sprookje' onrecht aangedaan. Albert II drukt zich ook nog vloeiend uit in het Nederlands, wat helaas niet van alle leden van zijn doorluchtig Koninklijk Huis kan worden gezegd.

Een buitenbeentje in de koninklijke familie is prins Laurent, de jongste telg van Albert II en Paola. Belhamel op school, snelheidsduivel, rokkenjager, dierenvriend. Bovendien geen kerkganger. Maar op 12 april 2003 is Laurent getrouwd met Claire Coombs, dochter van een Britse vader en een Waalse moeder en diepgelovig katholiek. Op 11 februari 2004 kregen ze een dochtertje. A la bonheur. De Heilige Vader in het Vaticaan kan gerust zijn: de recuperatie van het zwart schaap wordt stevig ter hand genomen. En tot zover de door de auteurs bejubelde "paleisrevolutie" in Laken. [Robert Schoeters] Verberg tekst

In juni 2004 vierde Albert II, koning der Belgen, zijn tienjarig koningschap. Tot kort voor zijn troonsbestijging had niemand verwacht dat hij de opvolger van zijn broer Boudewijn zou worden, omdat zijn zoon Filip klaargestoomd leek te worden voor de troon. En toen eenmaal duidelijk werd dat Albert zijn broer ging opvolgen, werd hij gezien als een 'overgangskoning'. In de tien jaar dat Albert koning der Belgen is, heeft hij echter absoluut een persoonlijk stempel op zijn functie gedrukt. Na de kinderloze Boudewijn en Fabiola kreeg België er met Albert meteen een koninklijke familie bij. Over hen wordt in dit uitstekend verzorgd uitgegeven boek geschreven. Uitgangspunten daarbij zijn de diverse rollen van koning Albert: vorst, vader en grootvader. Daarmee wordt meteen ook een portret geschilderd van de leden van Alberts gezin. Die portretten zijn geïllustreerd met prachtige kleurenfoto's en, waar het oudere opnamen betreft, met zwartwitafbeeldingen. De auteurs hebben op een heldere, nuchtere wijze verslag gedaan van het leven en werk van hun koning en zijn daarin uitstekend geslaagd. De lezer krijgt niet alleen een goede indruk waarmee de Belgische koninklijke familie zich nu bezighoudt, maar er is ook aandacht besteed aan Alberts directe voorouders. Verberg tekst