Geschiedenis van een berg

Geschiedenis van een berg
Besprekingen
Welkom in de grote evolutieshow
Een paar jaar geleden hadden Peter Verhelst (°1962) en zijn vriendin zich net geïnstalleerd voor een exquise picknick op een parelwit Zuid-Afrikaans zandstrand toen ze in de verte een hond meenden te zien aankomen. Of toch niet, want het beest liep op zijn achterpoten en naderde met een helse rotvaart. Het was een baviaan, een hongerig alfamannetje dat aan het hoofd stond van een bende van een stuk of honderd. De aap eiste hun lunch op. Hij ging even verderop zitten, neusde in de zak, nam er een plastic schaaltje olijven uit, dat hij voorzichtig opende, en begon profijtig te smullen. De pitten haalde hij een voor een uit zijn muil en met een arrogante zwaai gooide hij ze over zijn schouder, als was hij een doordeweekse kruimeldief.
Voor Verhelst lag deze hallucinante ervaring - uiteindelijk moesten hij en zijn vriendin ontzet worden door een man met een bakbeest van een terreinwagen - ten grondslag aan zijn nieuwe novelle, Geschiedenis van een berg. In dit boek, dat begint a…Lees verder
Paradijseiland
Het lijkt me wel prettig om Peter Verhelst te zijn. Zo elke dag iets anders. De ene dag doorbreken met Tongkat . De dag daarna: Zwerm, een turf, brandend van ambitie. Vervolgens: een paar jaar gezellig experimenteren met semi-begrijpelijk theater. Tussendoor: een kinderboek schrijven (Het geheim van de keel van de nachtegaal ) en alle prijzen opvegen. Het maakt eigenlijk niet uit wat hij doet, het is altijd prijs.
Nu mogen wij, de lezers van Peter Verhelst, evenmin klagen: we krijgen zelden hetzelfde kostje voorgezet. Het nieuwe Geschiedenis van een berg is amper vergelijkbaar met het dromerig exotische De allerlaatste caracara ter wereld (2012). En toch. Verweefde Verhelst de vluchtelingenproblematiek door De allerlaatste caracara , dan scheert hij dit keer langs de koloniale geschiedenis.
Wie is de 'wij' in de eerste bladzijden van Geschiedenis van een berg ? Wij, die 'termieten vingen door lange takjes, buigzaam als grashalmen, in nesten te duwen en door de takjes da…Lees verder
Geschiedenis van een berg ****
Er was een tijd dat ik niet eens kon spreken. Misschien leerde ik spreken en schrijven zoals iemand met alles wat hij op straat vindt begint te knutselen, en daar niet mee kan ophouden; het wordt almaar groter en grilliger en op een dag neemt hij zijn kleren en tandenborstel en gaat hij in dat bouwsel wonen.
Peter Verhelsts vorige roman De allerlaatste caracara ter wereld (2012) gloeit nog als een splinter taalkryptoniet na in ons brein en daar gloort alweer een nieuwe meteoriet aan de literaire hemel. Het oeuvre van Vlaanderens meest eigenzinnige en origineelste schrijver krioelt al vanouds van exotische en mythologische dieren, putten, heuvels, al dan niet vrouwelijke holtes en welvingen, en nu dus de geschiedenis van een berg. Of toch van een van zijn bewoners, een mensaap die uit zijn habitat wordt weggeroofd en na een hongermars aankomt in een bootcamp. Bedoeling van de doorgedreven driloefening: van de aap een mens maken, eentje die kan glimlachen en praten, eentje di…Lees verder
Het verhaal begint met een ironische echo van Maurice Gilliams’ Elias, of Het gevecht met de nachtegalen. Op de eerste bladzijde hangen de jonge hoofdfiguren ‘met één arm aan een tak om onze spieren aan elkaar te laten zien. We voelden ons prinsen en prinsessen’. De edele jongens van Gilliams die als betoverde apen ondersteboven hangen, worden bij Verhelst reële apen als prinsen. Over welke familie het gaat, is niet duidelijk. Laat ik ze mensapen noemen. Hun geluk is van korte duur: ze worden ontvoerd door mensen en in de Nieuwe Wereld opgevoed tot namaakmensen.
De verteller en zijn familie leren rechtop lopen, spreken, glimlachen en dansen. De mensen die hen opgevoed hebben, vinden dat een groot su…Lees verder
-
Peter Verhelst