Terwijl Jacominus wacht op z'n beste vriend Policarpe, laat hij eventjes zijn ogen dichtvallen. Straks moet hij Policarpe vertellen over iets belangrijks. Maar wanneer hij wakker schiet, is het niet enkel veel later dan hij gehoopt had, hij is ook die ene herinnering vergeten. Samen halen ze de ene na de andere herinnering op. Maar het is altijd een net-niet. Zullen ze alsnog te weten komen wat Jacominus zo graag wilde vertellen?

Op grote pagina's haalt Rébecca Dautremer het beste uit de kast: het schattige konijntje Jacominus en z'n veel grotere vriend Policarpe halen herinneringen op. Het ene wilde verhaal na het andere, en toch is het nooit overdreven groot. De illustraties echter, doen ze zo groots aanvoelen. De herhaling waarbij ze na een herinnering weer naast elkaar op een stoeltje gaan zitten nadenken, werkt goed voor de doelgroep. Dat de grote Policarpe naar het einde toe bijna helemaal door zijn stoel gezakt is van het nadenken, zorgt voor de nodige hilariteit.

Bij het einde wint de vriendschap niet enkel hun hartjes, maar ook die van de lezer; hoewel de herinnering voor de ene vriend minder warm aanvoelt, praten ze er samen over. Zo komen ze nog dichter bij elkaar, en voel je de diepgang van hun vriendschap. Niet alles van betekenis, is fijn, maar daarom niet minder belangrijk.

Zoals we gewoon zijn van Rébecca Dautremer, een klepper die je niet zal teleurstellen.