De auteur vraagt zich zelf af hoe dit boek eigenlijk moet worden getypeerd: "Hoe noem ik dit geschrijf nu? 'Vroegtijdige memoires' of 'Kroniek van mijn leven', of 'Mijn commentaar op de wereld'." Het zit er alleszins allemaal in, maar in de osmose van deze "vertellementen" ontstaat weer een ander, nog rijker verhaal, dat onmiddellijk aan de lezer zelf appelleert, dat hem op een vaak monkelende, maar daarom niet minder indringende wijze confronteert met het eelt dat we hebben gekweekt "op onze trommelvliezen en op onze ziel". Vermandere mag dan wel over zichzelf schrijven, hij doet dat op een dusdanige manier dat je je als lezer met een minimum aan goodwill met hem gaat vereenzelvigen. Thuis en nog veel verder heeft immers het potentieel in zich van een beklijvende roman met een nagenoeg perfect inleefbare ikfiguur.
De schrijver neemt je mee naar zijn kindertijd, stoot op zijn katholieke verleden en leraarschap. Hij bedenkt hoe hij van die laatste twee is losgekomen, en uiteindelijk resoluut koos voor de dwingende vrijheid van het kunstenaar zijn, als zanger en als beeldhouwer. "Creatief zijn, dat is rusteloos zijn, dat is dwarsliggen, dat is in de vreemdste potjes roeren, dat is van alles door mekaar mengen, dat is vroom en godslasterlijk zijn, dat is kuis en driftig zijn, dat is bidden en vloeken, van Jezus-lieven-Here en van godverdomme."
Vermandere vertelt ook over optredens en bijbehorende belevenissen en ontmoetingen allerhande in onze Lage en enkele andere landen (Detroit, Kinshasa, Rome), over mensen uit zijn streek en over zijn grote liefde voor Frankrijk. Hij maakt je deelgenoot van zijn passie voor reizen en dolen (door steden), voor kunst en natuur. En dan zijn er nog de vele mijmeringen over Het Leven zelve. Nergens zwaar op de hand, want steeds gekoppeld aan een prettig geëvoceerde anekdotiek of subtiel naar de schrijvershand gezette verhalen. Met als rode draad de ambiguïteit waarvan schrijvers leven zo sterk doordrongen is. Die als het ware kan worden samengevat in het beeld van de immer dolende reiziger in de ruimte en de tijd, maar ook in geest én verbeelding, op zoek naar echtheid en authenticiteit. Die almaar het vertrekken nodig heeft om rustig te kunnen thuiskomen en omgekeerd. "Dat het niet goed is van al te lang hier tussen de koeien en de ronkende tractoren te blijven hangen. Telkens ik dan na al te lange tussenpozen weer tussen de mensen rondloop, krijg ik veel te grote schokken van verbazing, voel ik snijdend scherp aan hoe snel de razende wereldbol ronddraait en de gebeurtenissen mij alweer ontglippen omdat ik zelfgenoegzaam in mijn polderdorp zat te mediteren." Dan komt in de eerste plaats de geëngageerde, mens- en maatschappijkritische Vermandere op de proppen. Met die zeer eigen en unieke inslag zoals we die ook kennen van zijn optredens: een subtiel gespeelde naïviteit, milde, maar treffende humor en ironie, gecombineerd met ongecompliceerde vertelkunst. [Luc Lannoy] Verberg tekst