Goede wijn behoeft geen krans, en dat is met Connie Palmen ook het geval.

Haar laatste boek Als een weke krijger -- uitgebracht ter gelegenheid van Connie's 50e verjaardag -- is meer dan gewoon een verzameling van literaire 'kliekjes' -- maar het is een perfect op smaak gebracht gevarieerd geheel van verhalen, toneelfragmenten, beschouwingen, lezingen en lofredes op haar vrienden, collega's en idolen. Deze bundel bewijst nogmaals waarom Palmen beschouwd wordt als één van de grootste schrijfsters van de Nederlandstalige literatuur.

De titel verwijst naar het kortverhaal 'Als een weke krijger', dat verscheen in de zomer van 1988 in het toenmalige literaire tijdschrift 'De Held'.

Dat ik deze recensie schrijf zal alvast Connie Palmen een zorg wezen. Ik citeer: "Misschien is het domme trots of arrogantie of nog iets veel ergers, maar de goede, noch de slechte kritiek raakt mij echt en ze raakt me al helemaal niet wanneer ze komt van mensen die ik niet of nauwelijks ken. Waarom zou ik het oordeel van een willekeurig iemand hoger aanslaan dan mijn eigen oordeel of dat van een persoon die ik hoog acht."

Dit is Connie Palmen ten voeten uit. Schijnbaar zelfverzekerd, maar nog steeds op zoek naar bevestiging. Dat Palmen ook maar een vrouw is van vlees en bloed, blijkt uit één van haar favoriete thema's, nl. de liefde. Ook haar eindeloze passie voor Ischa Meijer kon hier natuurlijk niet ontbreken. Enkele beschouwingen uit gedeelde hotelkamers zijn de stille getuigen in deze bundel van hun gedeelde overpeinzingen. Ook het feit dat de liefde van de man door de maag gaat wordt nog eens bevestigd in drie toneelmonologen met de tot de verbeelding sprekende titel 'Kun je een ham pekelen?'.

Een ander stokpaardje van Palmen kon ook hier niet ontbreken, nl. haar relatie met God. Toch interpreteert Connie de tien geboden wel op een zeer bijzondere manier en beschouwt ze 'domheid' als de grootste zonde. Als lezer krijg je bovendien enkele vriendelijke raadgevingen mee. Zo is het belangrijk als mens inzicht te hebben in je eigen motieven en maar om aandacht te vragen als je dat echt verdient.

In tegenstelling tot haar andere werken heb je als lezer voor het eerst het gevoel dat Connie Palmen in deze bundel haar echte ziel blootlegt. Zo kom je te weten dat ze van haring houdt en van alles wat slecht is, ze zichzelf een 'neuroot' en een slechte reiziger vindt én ondanks dit alles een ordelijk huis heeft. De stijl ten slotte, is heel direct en neemt je meteen op sleeptouw. Al bij al zal deze bundel menig Connie-Palmen-fan weten te beroeren. [Karolien Selhorst] Hide text

Met haar vijftigste verjaardag in aantocht heeft Connie Palmen als het ware haar schrijfkamer opgeruimd en allerlei soorten schrijfsels bij elkaar gebracht die zij waard vond samen in een boek te komen. Om te beginnen korte verhalen - interessant, vooral om de schrijfster beter te leren kennen - wat trouwens de belangrijkste verdienste van dit boek is. Hierna volgen toneelteksten, met veel Ischa Meijer - haar eerste grote liefde. De beschouwingen zijn van wat hoger niveau dan het voorgaande, met name waar het gaat over de verhouding tussen filosofie en literatuur en over Palmens opvatting over het schrijven van fictie. De toespraken hierna zijn soms wel geestig en menselijk. Dit boek is zo een menselijk document geworden met allerlei zwakke en ook sterke kanten van de auteur, inclusief (vergeeflijke) ijdelheden. Kleine druk.