Prentenboek dat volgens het titelblad een waargebeurd verhaal vertelt. Roy en Silo, twee mannetjes pinguïns wonen in een dierentuin in Central Park, New York. Ze doen alles samen en hebben alleen oog voor elkaar. Als de oppassers ze scheiden, eten ze niet meer; worden ze daarna toch weer samengebracht, dan gaan ze net als de andere pinguïnpaartjes een nest bouwen, waar ze een steen in leggen om uit te broeden. Totdat de oppassers er een ei in leggen van een pinguïn die haar nest verlaten heeft. Zo komt de kleine Tango bij twee vaders en vormen ze een gelukkig gezinnetje. Twaalf spreads (tekeningen over twee bladzijden) vertellen deze geschiedenis met de tekst in royale letter in enkele kortere of langere zinnen op diverse plaatsen in de tekening. De schutbladen voor en achter geven een plattegrond van de dierentuin. De illustraties zijn in duidelijke contouren gezet met pen en ingeverfd; er is ook collagetechniek gebruikt. Ze laten soms meer zien dan de tekst vertelt. De stijl is enigszins naïef, wel aansprekend, door het natuurlijke en soms ook heldere kleurgebruik. De pinguïns zijn afgebeeld in menselijke houdingen met rode wangetjes en schoentjes. Aandoenlijk verhaal over homoseksualiteit in de natuur. Zeer verzorgd uitgegeven prentenboek. Vanaf ca. 4 jaar. Hide text

'Twee pappa’s voor Tango' vertelt het waargebeurde verhaal van Roy en Silo. Het zijn twee mannetjespinguïns die in de New Yorkse zoo leven. Ze groeien samen op, doen alles samen en zijn onafscheidelijk. De oppassers vinden het maar raar dat ze niet naar vrouwtjespinguïns kijken en halen het koppel uit elkaar. Maar van verdriet willen de pinguïns niet meer eten, totdat ze weer bij elkaar mogen. En dan beginnen ze een nest te bouwen om te gaan broeden. Dat is wel erg vreemd, want het zijn allebei mannetjes en de steen waarop ze broeden is geen ei waaruit een babyvogel kan komen. Maar er zijn andere pinguïns die hun nest verlaten, en zo krijgen ze van de oppassers een echt ei en tegen de natuur in slagen ze er er zelfs in het uit te broeden. De baby wordt Tango genoemd en met hun drietjes vormen ze een gelukkig, net iets anders gezinnetje. De tekst is een beetje houterig, net zoals de tekeningen. Vreemd is dat hetzelfde verhaal eerder in een Amerikaanse uitgave verscheen onder de titel 'Tango Makes Three' van Peter Parnell en Justin Richardson, met illustraties van Henry Cole. Het thema kan een aanknopingspunt vormen voor een gesprek over nieuwe gezinsvormen en homoseksualiteit.

Hide text