Een somber dorp in een niet nader genoemd hoge Noorden. Een naamloos meisje brengt een 'monster' ter wereld: een Siamese tweeling. De moeder verdwijnt. De tweeling blijft. Twee zussen in hetzelfde lichaam. Onder de priemende blikken van een stugge dorpsgemeenschap groeien de twee op. Het is wachten op een prins, al dan niet op een wit paard. Maar diens verschijning brengt allesbehalve een happy end met zich...

Sebastiaan Leenaert presenteert zijn derde jeugdroman als een 'alternatief' sprookje. En effectief, de roman bevat heel wat klassieke sprookjesachtige elementen. Er is de niet nader genoemde tijd en plaats waarin het verhaal zich afspeelt, er is een grootmoeder in het spel, er is een prins en een koning. Ook wordt er vaak verwezen naar het klassieke sprookje van de prinses op de erwt. Het feit dat Leenaert verwijzingen naar de sprookjestraditie gebruikt om een reflectie op gang te brengen over 'anders--zijn' en hoe ermee om te gaan, onderstreept des te meer dat hij begrepen heeft welke exemplarische functie sprookjes speelden en spelen in de cultuurgeschiedenis. Zoals bij Grimm of Perrault, kan uit deze roman een duidelijke boodschap omtrent tolerantie en anders-zijn worden gepuurd.

Toch moet worden opgemerkt dat Leenaerts tekst, ondanks de inbedding in de Europese sprookjestraditie, geen sprookje is zoals we ze in doorsnee kennen in de gekuiste traditie van de negentiende-eeuwse spookjesverzamelaars. Daarvoor is de tekst te grimmig, de ontluikende seksualiteit te expliciet, het einde te besluiteloos en te gruwelijk. In dit verhaal leeft geen enkel personage nog lang en gelukkig, integendeel. De koningen en prinsen in deze roman zijn in al hun corruptie en lafheid de tegenvoeters van de prinsen op het witte paard uit de sprookjescanon, de dorpsgemeenschap lijkt te zijn weggelopen uit het donkerste van Buysse of Streuvels.

Het vertelperspectief wisselt vaak. Eerst is de anonieme moeder van het 'gedrocht' aan het woord, vervolgens telkens een van de beide zussen. Eveneens wordt er hier en daar een overbodig en vrij clichématig historisch intermezzo ingelast over een Middeleeuwse paus die dergelijke 'gevallen' foltert om de liefde Gods. Het maakt de vertelling nodeloos ingewikkeld en belemmert de voortgang.

Met Misschien een engel levert Sebastiaan Leenaerts een bevreemdende jeugdroman af, die desondanks de kern weet te raken van de problematiek rond anders-zijn die zoveel jongeren vandaag de dag bezig houdt. Geen vrijblijvend of gemakkelijk leesvoer, maar ondanks de schoonheidsfoutjes een verdienstelijke update van een verteltraditie die tot op vandaag doorleeft. [Michiel Leen] Hide text

In een niet nader aangegeven tijd en plaats ontwikkelt zich een gruwelsprookje over het leven van een Siamese tweeling. Tijd en plaats suggereren een primitieve omgeving in een lang verleden tijd. Het perspectief ligt eerst bij de moeder, daarna afwisselend bij de beide meisjes en tenslotte bij de kroonprins die op doorreis met de tweeling in contact komt. In beeldende, poëtische taal, met af en toe vreemde woorden, wordt een sfeer van vooroordeel en bekrompenheid geschetst. Veel blijft ongezegd, hetgeen veel vraagt van het inlevingsvermogen van de lezer. De verhaallijn biedt niet veel houvast. De sfeerbeschrijving is sterk: het naargeestige dorp, de armoede, het werken in de fabriek. Door het wisselende perspectief komt de verhouding tussen de tweeling, hoe ze elkaar en hun omgeving bekijken, goed uit de verf. Hun haat-liefdeverhouding en de onzekerheid over hun lot worden aangrijpend beschreven. De vissen op het omslag verwijzen naar de belangrijkste bron van inkomen in de dorpsgemeenschap. Jongerenroman, geschikt voor geoefende lezers vanaf ca. 14 jaar, die van sprookjesachtige verhalen in een historische setting houden. Hide text