Wie had dat ooit gedacht: een nieuw verhaal over de Engelse gentlemanspion James Bond, dat geschreven is met de toestemming van de erven van Ian Fleming? Fleming overleed in 1964 aan een hartaanval en had toen een vrij groot aantal boeken over James Bond bij elkaar geschreven. Voor zijn overlijden had hij zelfs de eerste twee verfilmingen ('Dr. No' en 'From Russia With Love') van zijn eigen boeken gezien. Voor de honderdste verjaardag van zijn geboortedag (28 mei 1908 in Londen) wilden de erfgenamen wel zwichten en een auteur zoeken die een nieuw verhaal mocht schrijven. Na een veelomvattende zoektocht en een strenge selectieprocedure werd uiteindelijk gekozen voor Sebastian Faulks. De man is sinds zijn twaalfde idolaat van Flemings boeken, en schreef al enkele succesvolle romans, waaronder Human traces (Hutchinson, 2005), Het lied van de loopgraven (Prometheus, 2008), en Pistache (Hutchinson, 2006), een boek vol literaire parodieën, waarbij er eentje gebaseerd was op de verhalen van Ian Fleming. Faulks moest zich bij het schrijven van het filmische Devil may care uiteraard houden aan de gestelde grenzen van Fleming zelf, en dat doet hij wonderbaarlijk goed. Faulks laat het leven van James Bond gewoon verdergaan waar Fleming in 1964 stopte. De auteur voert ons samen met James Bond terug naar de periode van de Koude Oorlog, toen Iran nog Perzië heette en geregeerd werd door de sjah. M is zoals gewoonlijk op de achtergrond aanwezig en ook Moneypenny laat van zich horen. Faulks verhoogt de samenhang met de eerdere avonturen van James Bond door er meermaals naar te verwijzen. Daarbij geeft hij ook de nodige uitleg, zodat ook nieuwe lezers kunnen volgen zonder veel voorkennis. In het begin van Devil may care is James Bond stilaan aan het einde toegekomen van een verplichte sabbatical van drie maanden. Bond is aan het bijkomen van zijn laatste avontuur en neemt het er eens goed van. Hij houdt zijn conditie op peil, maar het vele nietsdoen begint stilaan toch op zijn zenuwen te werken. Geen nood echter, want M heeft hem vroeger dan verwacht weer nodig. Een brute executie in een van de buitenwijken van Parijs lijkt in eerste instantie een afrekening binnen het drugsmilieu, maar blijkt veel meer dan dat te zijn. James bond krijgt te maken met ene Julius Gorner, de noodzakelijke slechterik in de Bondverhalen. De rijkdom van de man wordt slechts overtroffen door de eindeloze hebzucht en zijn op macht beluste ego wordt niet gedwarsboomd door enige vorm van mededogen. Een Brits vliegtuig verdwijnt plotseling boven de woestijn in het Midden-Oosten, gevaarlijke drugs overspoelen de Britse Eilanden in veel grotere hoeveelheden dan voordien het geval was, en Bond ontdekt ? mede door zijn contacten met het ambassadepersoneel ? in Perzië, dat Gorner een geheim type schip (een mengeling van een duikboot en een hovercraft) verbergt en er snode plannen mee heeft. In Parijs leert Bond de obligate dame van het verhaal kennen, Scarlett Papava genaamd. Ze stelt zich eerst als Larissa voor, en probeert Bond te overtuigen om haar tweelingzus Poppy uit de handen van Julius Gorner te redden. Uiteraard is er echter veel meer aan de hand. Genoeg avontuur dus voor een zeer spannend boek, dat zwelgt in de traditie van Fleming en diens werk alle eer aandoet. Wie dacht dat dit boek een sof zou zijn, heeft het dan ook mis: Devil may care is een onderhoudende thriller die zich mooi aan de tradities houdt en ons toch voor voldoende verrassingen stelt. De reeks kent hiermee een gedroomde doorstart. [Patrick Bruneel] Hide text

James Bond wordt geconfronteerd met de slechterik Gorner die alles wat Brits is haat en die het land in een atoomoorlog met de Sovjet-Unie wil storten. Daarnaast is hij miljardair omdat hij een wereldomspannend drugsimperium heeft opgebouwd. Bond wordt bijgestaan door de lieftallige Scarlett en Gorner heeft een helper in Chagrin een nauwelijks mens te noemen monster. Bonds avonturen brengen hem onder andere van Rome en Parijs naar Teheran, Afghanistan en Rusland. Snelle auto’s, spectaculaire achtervolgingen en romantische ontwikkelingen: Faulks heeft alle ingrediënten gebruikt in deze roman ter ere van Bonds schepper Ian Fleming die honderd jaar geleden geboren werd. Na aanvankelijke huivering (hoe kan iemand ook maar denken dat hij Fleming kan nadoen of verbeteren?) volgt de erkenning dat Faulks erin geslaagd is een origineel Bondverhaal te schrijven. Het komt traag op gang, lijkt soms te gezocht, maar ontwikkelt zich daarna tot een spannende Koude Oorlogthriller die past in de tijdslijn van de twaalf originele Bondverhalen: 1967, na 'The man with the golden gun'. Zie voor de Engelse editie 'Devil may care'*. Hide text