Camus (1913-1960, Nobelprijs voor Literatuur 1957) voelde zich in zijn Algerijnse jeugdjaren door zijn arme afkomst en als halfwees (vader gesneuveld in 1914) wellicht een buitenstaander. Dat geldt zeker ook voor de nihilistische ik-figuur Meursault uit zijn sinds 1942 veelvuldig heruitgegeven, vertaalde en becommentarieerde roman, die het leven van impuls tot impuls ondergaat. Moeder begraven, daarna bioscoopbezoek, dan meisje versierd, moord: inderdaad, als je de gebeurtenissen eenmaal in samenhang rangschikt is het stigma van verdorven inborst snel aangebracht. Wat het vooringenomen gerechtshof dan ook prompt doet. De sobere stijl en het nuchtere relaas tekenen Meursault als een mens ongevoelig voor sociale conventies, doordrongen van de zinloosheid van het bestaan. Tegen welke doem dan wel weer bewust weerstand geboden moet worden, zoals Camus ook betoogt in zijn essays "Le Mythe de Sisyphe" (1942) en "L'Homme révolté" (1951). Deze Franse klassieker blijft een breed publiek boeien en is hoogst leerzaam al voor de bovenbouw havo/vwo. Camus staat o.a. door de vijftigste sterfdag momenteel weer in de belangstelling. Pocket; normale druk, ruime marge. Masquer le texte