Een column vertrekt doorgaans van een of andere observatie van de schrijver, over de actualiteit of uit het dagelijkse leven, naar aanleiding waarvan de columnist op een gebalde en bij voorkeur vermakelijke manier een mening formuleert. Een goede column is voor mij bovendien een stuk waarin de blik van de schrijver-observator (al is het maar een tikje) afwijkt van die van Jan en alleman of die van alle dag, en op die manier de lezer even tot nadenken stemt of verreikt met een nieuw (in)zicht. Wanneer ik met deze verwachtingen aan de bundeling ‘beste columns van Hanna Bervoets’ begin, ontstaat al gauw enige teleurstelling die  op den duur overgaat in ergernis.
Een eerste probleem zit in de verkondiging van een mening. Die mening blijkt namelijk nogal relatief. Laat ik dit verduidelijken met de column ‘Bioscoop’. Daarin begint Bervoets met een ironisch commentaar op de voorkeur van haar vrienden voor de arthouse-bioscoop en hun afkeer van de grote bioscoopcomplexen. Zelf verkiest ze immers de Pathé-bioscopen (de Nederlandse tegenhanger van Kinepolis). Ondanks haar persoonlijke voorkeur, gaat ze met haar vrienden steevast mee naar de arthouses. Wanneer ze dan echter in haar eentje een Pathé-theater bezoekt, ergert ze zich meteen aan de luid pratende, lachende en etende mensen. Haar reactie (lees ook: overlevingsstrategie) is (wederom) plooien en meedoen met de grote massa, ten koste van haar eigen mening. ‘Ergernis is ook maar een mening: eentje die tegen de heersende opinie ingaat. Maar een mening kan je veranderen. Wie van zijn ergernis af wil, schikt zich dus naar het oordeel van de massa. Ook als dat oordeel is dat bioscoopbezoek uit kraken, praten, ploppen en lachen bestaat.’ Wat in deze column gebeurt en wordt samengevat in het citaat, zien we terugkeren in de hele bundel. Over het algemeen lijken de columns ironisch kritiek te leveren op de geobserveerde ‘Y-generatie’ waartoe ook de schrijfster behoort, in de bundel geportretteerd als ‘hyperzelfbewuste metareflexieve postmoderne’ meisjes en jongens, geboren na 1980, bezeten door Facebook- en Twitterdemonen, die geen betekenis hechten aan waarden en idealen, en het liefst meedoen met de massa. Maar haar kritiek wordt betekenisloos en lost op in het niets omdat ze zich steeds opnieuw overgeeft aan ‘het oordeel van de massa’ en ze bijgevolg omarmt waaraan ze zich ergert. Deze observatie wekt bij mij ergernis en Bervoets’ overlevingsstrategie biedt geen oplossing, want lijkt mij bijzonder ridicuul. Dit zou immers betekenen dat ik mijn mening over deze bundel dan maar moet schikken naar de mening op de achterflap. In dat geval kan ik dus evengoed geen recensie schrijven.
Een ander probleem, dat voor een stuk samenhangt met het eerste, zit in de afwijkende blik die de lezer tot nieuwe inzichten moet brengen. De columns pretenderen wel dergelijke inzichten; de lezer krijgt ze voor het gemak rechtstreeks mee in de slotzinnen van de stukjes. Maar wie het liefst meedoet met de grote massa, bevestigt doorgaans wat de lezer al weet en komt meestal niet verder dan oppervlakkige observaties en oude of weinigzeggende uitspraken. Een willekeurig voorbeeld: ‘Maar voor rekeningofoben als ik betekent het: wie als laatste betaalt, profiteert pas echt.’ En hoe betekenisvol is de volgende uitspraak? ‘Is iets idioot wanneer je het uit z’n context haalt, betekent het misschien dat die context idioot was.’ [Mieke Opstaele] Masquer le texte

Verzameling van de beste columns uit Volkskrant Magazine van de schrijfster (1984). Bervoets zet alledaagse gebeurtenissen in een eigenzinnig beschreven licht. Door haar originele kijk op het leven zet ze de lezer aan het denken. Niet alleen worden er hilarische situaties beschreven, soms raakt de schrijfster ontroerd en weet dat over te brengen. Bijvoorbeeld in de column 'Confetti', een portret van een vrouw met smetvrees, waarachter een hele wereld schuilgaat. Bervoets is een exponent van de generatie dertigers die gewend is met digitale media om te gaan, te facebooken, te twitteren en naar party's te gaan waar het gebruik van verschillende soorten drugs een normale gang van zaken lijkt. In haar columns komt ook haar kritische kijk op relaties naar voren en vraagt zij zich openlijk af waarom zij in haar eentje niet veel beter af is dan veel van haar 'gebonden' vrienden en vriendinnen. Niet alle columns lezen even gemakkelijk omdat schrijfster soms doorschiet in taalvondsten en grapjes, maar de meeste lezen als een trein en zijn verrassend van stijl en toon. Normale druk. Masquer le texte