De kleine stad
×

De kleine stad
Commentaires
Of er in het naargeestige provincienest waar hij zijn tijdelijke overplaatsing vanuit Wenen moet uitzitten, ook iets te beleven valt. Dat is zowat het eerste wat staatsambtenaar Seylatz wil weten van hoofdcommissaris Breitenfeld bij zijn aankomst in de kleine stad. Plechtstatig vertrouwt die hem toe dat ze geregeld samenkomen ‘bij enkele landheren, […] natuurlijk met de officieren, en bij gelegenheid ook met de burgemeester. Een rijke kerel, heeft nog in Engeland gewoond. Knappe dochter. … Er is een wijnlokaal waar vroeger door vrouwelijk personeel werd bediend, maar dat leidde tot onbehoorlijkheden en men heeft de waard dat louche gedoe verboden. De stadsschouwburg is betrekkelijk goed. De tweede soubrette schijnt … maar daarover weet ik eigenlijk niets concreets’.
Hiermee is de toon — satirisch, soms ietwat karikaturaal — gezet. Ook inhoudelijk geeft dit fragment al een aardige inkijk in het liederlijke bestaan van de gegoede kringen in dit stadje. Naast de schouwburg en het wi…Lire la suite
Hiermee is de toon — satirisch, soms ietwat karikaturaal — gezet. Ook inhoudelijk geeft dit fragment al een aardige inkijk in het liederlijke bestaan van de gegoede kringen in dit stadje. Naast de schouwburg en het wi…Lire la suite
Copyright (c) Vlabin-VBC
De enige roman (uit 1926) van de Oostenrijkse jurist (1880-1957). In een stijl die het midden houdt tussen Joseph Roth en Robert Musil wordt hier een genadeloos beeld getekend van een kleine Oostenrijkse provinciestad rond 1900. Een Weense ambtenaar - voor wie het een tree in zijn carrièreladder is - ontmoet hier een oude studievriend. Deze was ooit een veelbelovend talent, maar suddert weg als tekenleraar. De ambtenaar vindt moeiteloos aansluiting bij de hogere kringen, corrupt en hypocriet als in de romans van Zola. De politici, de functionarissen bij de politie, de officieren, de fine fleur van het plaatselijk theater, de fabrieksmeisjes, alles gaat met elkaar naar bed of ontmoet elkaar in het bordeel, waarvoor een plaatselijke caféhouder het materiaal levert. Dat alles gebeurt binnen de ijzeren regels van wet en conventie, die poreus blijken voor wie de weg weet. De enige zuivere geest is de kunstenaar, die dan ook ellendig aan zijn end komt. Allerminst een 'vermakelijke' roman (f…Lire la suite
-
Goverdien Hauth-Grubben