Ibtisam woont samen met haar ouders, broers en zusje in Ramallah op de westelijke Jordaanoever. Als ze drieënhalf is, breekt de zesdaagse oorlog uit en moet het gezin vluchten naar Jordanië. Na een aantal maanden keren ze terug. Het gewapende conflict tussen Israël en de Palestijnen beheerst hun leven. Ibtisams enige uitweg is Alef, de eerste letter van het Arabische alfabet die ze van haar moeder leert. Van haar broers leert ze lezen en schrijven voordat ze zelf naar school kan. Het boek bestaat uit drie delen: het eerste en laatste spelen in 1981 als Ibtisam 17 is en vanuit Ramallah naar Bir Zeit reist om daar de brieven van haar penvrienden op te halen. In het middelste gedeelte vertrouwt Ibtisam op filmische wijze, met oog voor details in de beschrijvingen van omgeving en mensen, haar geheugen toe aan het papier. Dit autobiografische verslag is het belangrijkste gedeelte van het verhaal. Als lezer voel je mee met het meisje dat zich ontworstelt aan de traumatische gebeurtenissen door ze op te schrijven. Het conflict tussen Israëli’s en Palestijnen beschrijft zij afstandelijk en neutraal zodat de aandacht van de lezer vooral gefocust blijft op haar persoonlijke herinneringen. Geen illustraties, alleen een geografisch kaartje en een fotootje. Vanaf ca. 14 jaar. Paperback. Masquer le texte

Nog maar drieënhalf is Ibtisam wanneer er oorlog uitbreekt in Ramallah en ze moet vluchten met haar ouders, haar twee oudere broers en haar babyzusje. Een bange barre tocht op blote voeten brengt haar tot een opvanghuis in Jordanië. Na de Zesdaagse Oorlog vraagt het nog heel wat omzwervingen voor ze hun eigen huis weer bereiken, dat inmiddels in Israëlisch militair oefengebied ligt. De situatie drijft de moeder zodanig tot wanhoop dat ze haar kinderen naar het weeshuis brengt. De smeekbeden van de kinderen én de belofte van haar man het huis veiliger en comfortabeler te maken, kunnen Mirriam uiteindelijk overtuigen terug hun intrek te nemen in hun huis. Tot het haar toch weer teveel wordt ... 'De smaak van de hemel' lijkt een weinig gepaste titel gezien alle ellende in dit autobiografische verhaal. Maar het geeft goed weer welke zoete herinneringen Ibtisam ondanks alles koestert aan haar jeugd: aan de bijzondere band met haar vader, de lekkernijen waarmee hij haar verwende, de liefde voor letters, de spelletjes en kwajongensstreken die ze deelde met haar broers. Want behalve de oorlog, de ervaringen als vluchtelinge, de Israëlische bezetting, de niet alflatende angst, beschrijft Ibtisam ook de kleine dingen uit het dagelijkse leven van een Palestijnse kleuter: de geboorte van een bokje, de besnijdenis van haar broers, voor het eerst naar school. En voert ze je niet alleen mee naar de verschrikkingen van haar kindertijd, maar ook naar het geluk binnen het gezin waarin ze opgroeit: Wanneer ik met mijn armen flapperde om me te laten kietelen door de wind, voelde ik me een ogenblik lang vrij, als een vogel die de smaak van de hemel op zijn tong proeft. Alles hier was van mij en maakte dat ik me thuis voelde. (p. 95). Want meevoeren is wat Ibtisam doet: vanuit het ik-standpunt geschreven zorgt haar stijl ervoor dat je naast haar meeloopt door haar kindertijd, en haar gedachten en gevoelens deelt.
Masquer le texte