De poëzie van Martijn den Ouden lijkt vanzelfsprekend maar is het niet. Zijn eigenzinnige debuut Melktanden (2010) gooide hoge ogen vanwege de manier waarop Den Ouden een eigen universum creëert met dieren, humor en ongemotiveerd geweld. 
Een beloofde dinsdag speelt zich af in hetzelfde universum. Dieren spelen een minder prominente rol, maar het jeugdige en speelse karakter is gebleven, net als het stramien. Den Ouden kiest opnieuw voor titelloze gedichten zonder hoofdletters en interpunctie, een procedé dat samenhang geeft aan zijn op andere vlakken grillige en polyfone bundel. Zo wisselen de gedichten van lengte en vorm, wat de dynamiek en leesbaarheid ten goede komt. Maar inhoudelijk is er sprake van veelstemmigheid en onvoorspelbaarheid. Den Ouden toont wisselende personages, die een vreemd en ongemotiveerd gedrag tentoonspreiden. Tegelijk wordt alles op een anekdotische manier verteld. Den Ouden schetst situaties en wisselt van register en perspectief dat het een lieve lust is. Hij brengt zo een lichte waanzin in zijn gedichten en doet ze bulken van spanning en suggestieve kracht. 
Den Ouden zet de lezer op het verkeerde been, zonder dat de ruimte van het gedicht implodeert. Zin en onzin zijn in balans, al valt er opvallend weinig houvast of ‘betekenis’ te bespeuren. Maar even opvallend: er wordt des te meer getoond en gesuggereerd. Het visuele is een belangrijk onderdeel van Den Oudens poëticale strategie; hij weert zo traditionele betekenis en brengt tegelijk vaart in zijn gedichten. Ook andere ingrepen zoals neologismen, woordgrapjes, klankspel en herhalingen hebben dit effect. Ze lijken op het eerste gezicht lukraak, maar in werkelijkheid veroorzaken ze een indringend spel van intensiteiten, schokeffecten, onzekere eindes en een dreigende maar net zo goed vrolijke sfeer.
Hoe moeten we dit woekeren van registers en beelden, ritme en semantiek uiteindelijk opvatten? Als gerecupereerd experiment, een surrealisme light gericht op louter verwondering? Of als een verkeerd begrepen postmodernisme in de vorm van een spel met goedkope betekeniseffecten? De poëzie vertelt ons iets anders. De meest urgente gedichten lenen iets van de artistieke performance; ze zijn performatief omdat ze niet enkel beschrijven of verklaren, maar ook een aanzet tot handelen bevatten: 'stap 1 / neem een dik lensvormig glas met een diameter van ca. 7 cm / stap 2 / zoek een donker weiland / stap 3 / trek al je kleren uit.' Dergelijke performatieve gedichten scheppen een context voor de taaluiting en situeren haar in een proces, waardoor er iets mobiliserends of levends van hen uitgaat. Deze karaktertrek kan worden uitgebreid naar het gros van de gedichten in Een beloofde dinsdag. Ze vinden niet plaats in een steriele of doodse tekstuele ruimte, maar voegen iets levends toe; bij het lezen kan je hun adem of hun lichaam voelen. Dit levende en dus nieuwe karakter is de grote kracht van deze bundel. Het maakt van Een beloofde dinsdag een eigentijdse avant-gardebundel die met belangrijk inheems of uitheems dichtwerk kan concurreren. [Bart De Block] Masquer le texte